40 24.6 N 009 21.2 W

Het heeft inderdaad lang geduurd, om precies te zijn 53 uur, dat we, na vele malen overstag en een constant draaiende en afnemende wind, Leixoes, binnen konden varen. Toch was het geen saaie tocht. Met een iets meer dan halve maan, dus geen mooie sterren nachten, maar wel erg veel dolfijnen, waar we dus ook ‘s nachts volop van konden genieten. Binnen kort zullen we de foto’s in het logboek zetten. En omdat je met zo’n klein windje ook met en klein groepje overstag kunt, gebeurde dit zeer regelmatig, zonder iedereen te hoeven wekken. Leixoes is een voorstad van Porto. En het spijt me te moeten zeggen, maar het verdient niet de schoonheids prijs. Als je aan komt varen zie je eerst een giga branding, die tegen en over de golfbrekers/muren aan slaan, daar moet je dus eerst door. ( de tafel die gedekt was voor het middag eten, werd snel weer terug gezet!) En dan kom je in een grote kom, waar links de olie haven is, rechts visserij, dichter bij de brug de containers, daarna de veerboten, en achter een grote muur, de jacht haven. Wij willen natuurlijk een plekje aan de wal, even lekker slapen, maar dat vindt de haven meester niet, wij zijn te groot en dus niet welkom in de jachthaven. In de commerciële havens kunnen we niet liggen, want dan hebben we een agent nodig enzovoort. Gijs wil echt lekker slapen, dus blijft even door zeuren met als resultaat dat we buiten op de muur kunnen gaan liggen en niet voor anker in de kom. Er liggen al drie enorme fenders tegen de muur, dus we zijn helemaal blij. Tot we merken hoe de swell toch ook in de haven merkbaar is, na een knal, een gebroken Urania lijn, onze allerdikste lijn gezet, maar we zijn niet blij, zo slaapt niemand lekker! Het kraakt, zuigt en gaat heen en weer als een gek. Tja dus toch maar voor anker, maar dan wel met twee achterlijnen naar de wal en 40 meter ketting voor, zodat we er ‘s nachts alleen maar uithoeven om even te kijken of het allemaal nog goed gaat met het schavielen. Als we helemaal klaar zijn begint de mist hoorn, en kunnen we de ingang niet meer zien, we hebben geluk gehad, met dit zicht hadden we liever niet binnen willen varen. De groep neemt de bus naar Porto en Nyske mag het strand verkennen. Het strand is geweldig, behalve het afval dat overal ligt, er is een soort boulevard en er zijn zeer moderne strandtenten, ook is er een zwembad in de oceaan gemaakt, maar dat ziet er vervallen en verlaten uit. Aan de andere kant van de straat staan de welbekende appartementen annex hotelcomplexen, leeg en verlaten, verdwaalde kledingwinkels en erg veel restaurantjes, waarvan de helft dicht en vervallen. Zo is de hele stad een beetje, geweldig mooie oude hoge koopmanshuizen met houtsnijwerk en tegels, maar zeer vervallen, tussen de meest vreselijke nieuwbouw, waarvan de helft ook vervallen is en leeg staat. Omdat de groep in Porto blijft eten, zoeken wij een sfeervol restaurantje. En dat vinden we in zo’n oud vervallen koopmanshuis. Italiaans, smaakvol (geen plastic stoeltjes op witte tegels met de tv aan) maar een wand bekleed met de huid van een schip, oude foto’s aan de muur, wijnrekken tot aan het plafond, jammer dat je weet dat de resterende drie verdiepingen op instorten staat, onze handen beginnen te jeuken, maar we zijn nog niet op zoek naar een nieuw project, tijdens het terugwandelen, door de verlaten straten, maken we al weer druk plannen waar de wind ons morgen naar toe kan brengen.


It took us a lot of time, 53 hours to be exact, before we could, after a lot of tacking and turning winds, enter the harbor of Leixoes. But it was not a boring journey. With a little bit more then half moon, we did not have a great star sky, but for that, we good spot the lots of dolphins very good, even by night. We will put the photo's in the logbook as soon as possible. And with a small wind you can tack with a small crew, so we did that a lot, without waking up the whole group. Leixoes is a suburb from Porto. I am sorry to say, but it will never win the price for nicest city. If you come near the harbor, you see a lot of breakers against and over the sea breaker/wall, you have to go through it if you want to enter the harbor. So we had to clean the lunch table again (we did not have the lunch yet!) to make not too much damage downstairs. After entering you sail into a bay. On port side the oil harbor for tankers, starboard the fishery harbor and more to the big bridge the container ships and ferries. Behind a big wall is the marina, and that is the harbor we want to go alongside, to have all a good nights rest. But we are to tall, they say, to come in, we should go at anchor in the bay. Gijs, who really wants a long night sleep, complains as long till the harbor master agrees we go alongside the bay side wall. So we do, big fenders are already hanging there, so we are very pleased, till one of our Urania ropes gives a gig bang and is gone, we take our orange heavy weather land-line, but the ship keeps shaking and making strange noises. So we decide to drop anchor, 40 meters, but with two lines ashore at the aft, so we only have to look after the lines a few times at night . As we are finishing the last lines, the fog signal starts to blow the horn, we can not see the entrance anymore! We are lucky, it would have been very difficult to enter the port with this weather. The group takes the bus to Porto, and Nyske is going for a beach walk and swim. The beach is beautiful, except the all waste that is lying around, Next to the beach is a kind of boulevard, on the beach are several very modern beach-bars and even a swimming pool in the ocean of grey concrete, desolated, ram shackled. At the other site of the street arise a lot of high apartment/hotel buildings, most of them empty, between this all, some lost shops for cloth or shoes, and the rest is restaurant, most of them empty, or closet and forgotten. And that is how the rest of he city looks like. Next to beautiful old merchandise houses, with fine woodwork's and tiles, but ram shackled, ugly new buildings, often as ram shackled and empty as the old ones. As the group is staying for diner in Porto, we are looking for a nice restaurant, without the plastic chairs on white tiles with a lout tv. We find a nice Italian restaurant, in one of the old merchandise houses, tasteful, a wall made of a piece of an old ship, old pictures on the wall, whine storage up to the ceiling, it is strange to know that the other three floors are all most falling down, our hands start to itch, but we are not looking for a new project yet, during the walk to the ship, through the desolated streets, we already are busy planning where the wind can bring us tomorrow.